Oh unknown men I wanna meet you again

Het is 8 uur 's ochtends. En als ik geen afspraak zou hebben gehad  had mijn bed het me nooit vergeven dat ik om dit tijdstip op de bus stond te wachten. Ondanks dat het vroeg is geniet ik van het moment: De ochtend zon is al een tijdje doorgebroken en de warme zonnestralen lichten mijn brakke hoofd op. Het was een fijne nacht geweest. Ik zie een weerspiegeling van mezelf in het bushokje tegenover me. Versleten allstars een simpele skinnyjeans en een klasieke blauwe jas. Mijn ogen staren vermoeid voor zich uit en de nacht heeft er voor gezorgd dat mijn haren als dreads langs mijn gezicht vallen. Na een tijdje kom ik uit mijn trance. En niets voor niets. Er komt een jongen aangelopen gevolgd door een meisje. Uit hun gedrag kan ik niet goed opmaken of ze een setje zijn of niet. De jongen trekt mijn aandacht omdat hij meteen naar me lacht als hij me ziet. Dan roept het meisje iets en hij begint zijn tas te doorzoeken naar geld voor de bus. Ik neem die tijd om hem te bestuderen: Helder groene ogen, wild haar tot zijn kaaklijn in de kleur van strand zand en zijn surfarmbandjes die het helemaal afmaken. Inmiddels is de bus er maar de jongen zoekt nog steeds naar geld. Als ik kijk naar de beweging die zijn handen maken lacht hij. ' Je ziet er moe uit' zegt hij. Ik knik ja. ' Mooi'  voegt hij eraan toe als
'zijn'  meisje de buschauffeur betaald. Ik lach, kijk weg maar hij volgt mijn blik. Ik kan niet om zijn ogen heen.
Hij laat mij voor hem de bus in stappen. Ik check in met mijn OV en loop naar een stoeltje achteraan. Het meisje wat halverwege het gangpad staat te wachten wacht op waar de jongen gaat zitten. Hij neemt de stoel aan de andere kant van het gangpad. De stoel die horizontaal aan de mijne ligt. Ik doe alsof ik het niet door heb en soms als ik de bus doorkijk ontmoeten mijn ogen de zijne waarna ik weer snel wegkijk. Hij daar in tegen doet geen moeite om te verbergen dat hij kijkt. Ik voel zijn ogen en weet dat wanneer ik even met mijn pink beweegt hij daar naar kijkt. Het siert hem, dat hij zo doet en mijn brakke hoofd voelt zich gevleid.
Wanneer hij op het stop knopje drukt stopt mijn adem. Ik was vergeten dat deze busreis niet eeuwig zou duren, was vergeten dat er haltes bestaan waar mensen uit kunnen stappen. De bus remde af. Ze stonden op en het meisje liep naar buiten. De jongen hield nog even halt bij mij. ' Doei' Lachte hij. Ik lachte terug maar had geen idee wat ik moest zeggen. We hadden nauwelijks gepraat dus waarom gedag zeggen? Daarbij wou ik geen eens gedag zeggen, ik wou niet dat dit moment, dit gevoel over was. Hij stapte uit. Echt. En toen de bus wegreed vond hij mijn blik nog door het bus raam heen. Hij lachte weer, met die brede glimlach. De laatste keer dat ik die glimlach zag.