Vrijwilligerswerk

Vrijwilligerswerk. In dat opzicht ben ik dan best wel een egoïstisch persoon. ik zou het namelijk nooit in mijn hoofd halen voor de lol bij elke willekeurige deur met een mooi lakje verf aan te bellen om te vragen of deze lieve mensen nog wat overhebben voor de waterramp in Pakistan. Ten 1é hebben mensen die geen koningin Beatrix heten nooit geld over. En ten 2e word je hoogstwaarschijnlijk na de -Oh Wij vinden het zo geweldig dat je deze mensen wilt helpen ik zou mijn portemonnee even vriendelijk aankijken of hij wat geld wil afstaan- preek letterlijk uitgescholden naarmate de voordeur is dichtgeslagen. Maar op een geven moment kom je op zo'n moment dat je geen excuses meer kan bedenken om het vrijwilligerswerk te ontlopen, omdat het gewoon moet. En dat moment is voor mij aangebroken. School heeft namelijk het meesterlijke plan bedacht elke leerling 40 uur maatschappelijk stage te laten lopen. En op zo'n moment, begint mijn hoofd spastische reacties te vertonen. Nadat ik er achter kwam dat er meer mogelijkheden zijn dan alleen met een voedselkar eten uitdelen in bejaardentehuizen in de hoop dat die O zo vriendelijke man van 5 hoog niet in no-time z'n kunstgebit eruit haalt kwam ik er achter dat er een mogelijkheid zou kunnen bestaan dat vrijwilligers werk een opening naar zelfstandigheid en avontuur zou kunnen zijn. Dat ontdekte ik op het moment dat mijn grote vriend google zo'n 1000 zoekresultaten tevoorschijn toverde op het moment dat ik 'Vrijwilligerswerk buitenland' in typte. Zo had je de keuze uit kinderen Engels leren in Afrika, een crèche mee helpen in Israel en zelfs knutselen op een kinderdagverblijf in Australië was mogelijk. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik serieus nadacht over een huwelijk met meneer Google nadat hij me deze liefdevolle informatie had geschonken. Want was is er nou mooier dan vrijwilligerswerk te combineren met een reis die je je levenlang niet zult vergeten? Het leek voor mij het perfecte avontuur op de meest perfecte plekken. En op het moment dat mijn adrenaline pijl boven de gezondheidsfactor steeg en ik al 100 rondjes om mezelf heen had gerent omdat ik niet kon wachten om me aan te melden kwam ik er achter dat het me minstens 1.000 euro zou kosten. Oké vrijwilligerswerk is één ding. Maar de woorden 'betalen om vrijwilligerswerk te kunnen doen' bevinden zich niet in mijn woordenboek. Ik ben bang dat ik deze keer in mijn leven officieel kennis ga maken met de kunstgebit generatie.

By Bus By Bike

Bussen zijn geweldig. Je komt er de gekste dingen tegen. Zo begon de ochtend voor mij met een binnenpretje toen de vrouw voor mij vol tegen de busdeur opliep, kwam er een vervolg van onverwachte momentjes in de bus toen de bus chauffeur als een bloed echte gangster op zijn stoel zat te hoppen en sloot ik de dag af met het aanhoren van een gesprek over paaldansers bij de halte waar ik over moest stappen. Ik weet niet waar ik op dat moment met mijn gedachten zat maar ik stapte op de verkeerde bus, het verbaasde me al dat me dat nog nul keer overkomen was deze week, maar na deze mis overstap kan ik weer rustig slapen om als volgt in mijn dromen te verlangen naar mijn lieve fiets.

School x 3

De basisschool is oké, je hebt schoolpein kwartiertjes en andere lessen waar je leuke dingen kan doen met je vriendjes en vriendinnetjes, je hoeft alleen maar een tasje mee met een appel en wat drinken voor in de pauze en dan ga je smiddags naar huis om thuis te eten.

Op de middelbare school begint het liever ziek zijn dan naar school gaan momentje op te bloeien. In het begin is alles nog nieuw, spannend en interessant, maar na een tijdje, als je je gaat ergeren aan de leraren die niet eens kunnen lesgeven en het maar toe laten dat leerlingen stoelen uit het raam gooien en zingen en schreeuwen alsof het idols is begin je te verlangen naar vakken waar jij wat mee wil doen later, want waarom nu wiskunde doen als je geen rekenmachine wonder wil worden?

Dan komt het 'studeren'  Je zoekt een vervolgopleiding uit die bij je past en denkt daar te weten te komen wat je wil weten. Helaas bevind zich in dat vak nog steeds een stukje wiskunde, waarbij je op en af tel sommetjes uit groep 6 gaat maken, begint de hele spelling studie weer opnieuw omdat je dat zo langzamerhand weer vergeten bent, moet je bergen vol planningen maken en vraag je je af of dit wel echt is waarvoor je gekozen hebt. En verlang je diep van binnen weer naar de basisschooltijd waarbij je met je rugzakje naar de juf kon gaan en kon vertellen dat je piloot wil worden.

Geldboom gezocht!

Ik ben vandaag officieel bekroond tot de grootste geld uit geef konining. En ik ben niet trots op mijn denkbeeldige kroontje die heilig op mijn nachtkastje word geplaatst voor het slapen gaan elke avond. Anders nog: Ik word er gek van. Mijn rekening bedraagt nu als ik geluk heb 10 eurocent wat misschien net genoeg is om een halve kauwgom bal te beheersen. Het probleem ligt op het gebied dat ik telkens weer wat leuks zie van nou niet bepaald de 2e hands prijsjes cattegorie. Zo wil ik een nieuwe telefoon omdat ik medelijden met mijn samsung star heb gekregen nadat ik er achterkwam dat ik in 4 dagen 30 euro beltegoed in het ding had gepompt, ik een nieuwe I-pod wil omdat de mijne te vaak door elkaar geslingerd is en ik vandaag verliefd ben geworden op een geweldige foto camera die meteen na een klikje op de knop je foto uitspuugd alsof je een snoepje eet die niet in de smaak valt. Het punt is alleen dat ik tegelijkertijd ook aan het sparen ben. En nou blijkt het zo te zijn dat geld uitgeven en sparen niet bepaald een goede combinatie is. Wat ervoor zorgt dat je een ik krijgt die half spastisch door het huis rent opzoek naar een oplossing, ik net zo lang mijn hersens doormaal totdat ik een manier heb gevonden goedkoop geld te verdienen en ik al 10 keer voor de winkel heb gestaan een poging te doen een staatslot te kopen. uiteraard ga ik steeds weer weg zonder kans op de jackpot omdat ik het geld nodig heb om mijn bankrekening te voeren. Of het nut heeft weet ik niet want binnenkort mag hij weer op dieet aangezien ik nieuwe schoenen nodig heb.

My sugar free sweet sixteen

16 is een bijzondere leeftijd. Tenminste, dat zeggen ze.
Het is de leeftijd van de prik limonade omruilen voor breezers, je fiets in de schuur laten staan roesten voor een scooter en het afscheid nemen van een ouder iemand in de buurt om sigaretten te halen omdat jij dat zelf nu ook kan. Het is het begin naar volwassenheid. En veel mensen willen dat maar al te graag groot vieren. Drank, keiharde muziek en natuurlijk een hoop vrienden. En misschien, op het laatst een half gesloopt huis als cadeautje voor je ouders. Zo wou ik het niet. Dat wist ik al heel lang. Je loopt zelf alleen maar te stressen of er wel genoeg drank staat, en om het dan nog erger te maken zal het me niets verbazen dat klaas van 10 straten verderop vraagt of maroon 5 ingeruild mag worden voor een oer Hollands liedje. Het enige wat ik belangrijk vind aan mijn 16 jarige leeftijd is dat ik alleen het buitenland in mag. Dat is voor mij een stukje extra in mijn leven aangezien ik veel van reizen hou. Voor de rest heb ik al 1 deel van mijn verjaardag er op zitten: een feestje met 3 vrienden die bleven slapen, gourmetten, spelletjes spelen en filmkijken. Het was een supergeslaagde nacht die we om half 6 afsloten met toch nog wat slaap. En dat allemaal zonder drank, sigaretten en scooters. Het vervolg van mijn verjaardag is op 30 Augustus als ik echt jarig ben en er nog 2 vrienden blijven 'slapen' mijn tip aan iedereen die niet weet hoe die z'n sweet 16 moet vieren: Volg je hart, doe waar bij jij je op je gemak voelt, en nodig niet de halve stad uit alleen maar omdat dat 'stoer' of 'cool' is. Want jij bent de gene waar het om gaat op dat moment. En niet klaas van 10 straten verder op.

toekomstigheid is ergerheid

Moet je wachten tot het laatste moment? Wachten totdat je zo ziek bent dat je bijna dood gaat? Wachten totdat je scootmobiel bijna versleten is van ouderdom? Waarom zouden we wachten als we ook nu kunnen genieten?
Ik zie het nut er niet van in, al dat gewacht. Ik ga naar school, doe mijn huiswerk, ga eten, computer wat en ga slapen. In de weekenden verveel ik me zo erg dat ik uit ellende elk minuscuul spinnenweb weefsel op mijn kamer aan het opsporen ben en als het vakantie is en we op vakantie gaan beland ik na afloop daarvan weer in het zelfde wereldje. Ik begin steeds meer het idee te krijgen dat ik aan het wachten ben op de toekomst. Maar waarom wachten op iets dat er nog niet is? Als het aan mij lag had ik een auto geregeld, was ik met vrienden naar de middle of nowhere gereden om midden op de weg sterren te liggen kijken, was ik naar wereldsteden gegaan om er door heen te rennen en met iedere voorbijganger op de foto te gaan. Als het aan mij lag was ik weg. Weg uit dit stressvolle landje, waar iedereen als kip zonder kop over straat rent met de paniek te laat op hun werk te komen. Waarom kunnen we niet gewoon één keertje doen wat we écht willen, doen wat ons hart ons in geeft.Waarom kunnen we niet alles uit het leven halen wat er in zit en een keer niet zitten wachten op wat de toekomst ons brengt? Want die toekomst moet je zelf maken. En komt niet van zelf in de schappen van de supermarkt te liggen zodat jij het kan pakken. Waarom moet mijn leven nog beginnen, als ik al aan het leven ben?

Gelukkig geluk

Je moet vele kikkers kussen voordat je een prins hebt gevonden, maar hoeveel klavertjes 4 moet je plukken om écht gelukkig te worden? Als het aan mij ligt zijn dat er veel. Heel veel, want ik heb dat pure geluk al een tijdje niet meer gevoelt. Dat gevoel, alsof alleen dát ene moment geld, die ene minuut, die kleine seconde dat jij geen zorgen hebt, het gevoel hebt de hele wereld aan te kunnen en jou glimlach zelfs met schuurmiddel niet van jou gezicht te verwijderen is. En dan heb je natuurlijk nog de kleine geluksmomentjes, die misschien niet langer duren dan een uurtje, maar die het elke tiende van een seconde waard zijn. Tja, dat zijn er nog al wat:
~Wanneer de madeliefjes het eerste teken van de lente laten zien.
~Wanneer ik de eerste bruine gloed van de zon op mijn lichaam zie.
~Wanneer ik mijn koffer voor vakantie in pak met de gedachten nooit meer naar Nederland te gaan.
~Wanneer ik met een lolly in mijn mond in een weiland lig, kijkend naar de wolken die zich rustig verplaatsen
~Wanneer ik de trein pak zonder te weten waar ik nou eigenlijk naar toe ga.
~Wanneer ik om  3 uur 's nachts in het dorp zit waar ik het enige object ben dat leeft.
~Wanneer ik met mijn I-pod op de schommel zit, de wind mijn haar naar achter blaast en ik steeds hoger ga.
~Én wanneer ik een klavertje 4 pluk, in de hoop dat die kleine geluksmomenten nooit ophouden.