'Belplezier'

Net als ik mijn kipsaté mijn mond in schuif gaat de telefoon. Ik volg mijn moeder die haar stoel naar achter schuift en de telefoon met een gris van het kastje pakt. Als ik haar met haar ogen zie draaien weet ik al hoe laat het is. Call center tijd. De tijd waar je dingen aangesmeerd krijgt wat zogenaamd veel beter, mooier, leuker moet zijn dan het gene wat je nu hebt. het zou me dan ook niets verbazen als meer dan 99 procent van de mensheid je haat omdat ze gestoord worden onder een veel betekende maaltijd, een vrijpartij of een spannend hoofdstuk in een boek die ze aan het lezen zijn. Ik bedoel maar te zeggen dat als miss call door het leven gaan mijn beroep zou zijn ik mezelf nog liever op twitter zet om me als volgt te laten besturen door de media. Want wie wil er nou een gehaat persoon zijn?

Ik vraag me af of er een bordje op mijn nek hing met de tekst 'ik wil gehaat worden' want net op het moment dat ik en een vriendin het laatste stukje brood naar binnenwerken komen er 2 mensen op ons af om te vragen of we een bijbaantje nodig hebben. met een 'hmm hmm'  en een poging ons broodje in turbo snelheid door te slikken kwamen we oog in oog te staan met het call center. 'willen jullie hier werken?' was de vraag. Na automatisch ons mobiele nummer op te geven kregen we die middag een telefoontje 'Wanneer kan je komen voor de sollicitatie?'

Ik weet niet wat ik moet denken, voelen of doen. Ik laat het maar over me heen komen, maar pas op, misschien bel ik je binnenkort wel.