Binnenpretje

Net als elke ochtend sta ik bij de halte waar de bus me moet verlossen uit een koude periode met veel langdradig gewacht. Zoals gewoonlijk komt er een man achter me staan met een peuk die hij wanneer de bus komt altijd op de zelfde manier weggooit in het gleufje langs te stoeprand. En zoals ik een hekel heb aan hem zonder ook maar de eerste letter van zijn naam te kennen zou het me niets verbazen wanneer de buschauffeurs mij niet als lievelingetje beschouwen. De reden daarvan komt waarschijnlijk neer op het feit dat ik met een hoofd die nog graag in bed wil liggen en een lelijk busabonnement zonder 'goedemorgen' te zeggen op een stoel plaats neem en weer half in slaap sukkel. Als ik niet in slaap sukkel geniet ik van mijn binnenpretjes om mensen die als een malloot fietsen om niet te laat op hun werk te komen of mensen die op hun bek gaan tijdens het hardlopen.

Net als elke ochtend wanneer ik me verslaap spring ik met mijn pyama shirt onder de douche, wurm ik me in turbo snelheid in het eerste kledingstuk dat ik tegenkom en prop ik wat broodjes in mijn tas om te overleven. Als dat gebeurt is sprint ik op mijn fiets in de richting van de stad hopend dat ik de bus van 10 over half acht nog kan betreden. Als ik bijna bij het station ben met een hoofd zo rood als de neus van pipo de clown komt er een bus voorbij. Ik zie ze kijken, zoals ik hun altijd bekijk, voel me uitgelachen zoals ik hun altijd uitlach en voel me bekeken alsof ik jezus ben, opgestaan uit de dood.  Wat is het toch deprimerend om een binnenpretje te zijn.